خداوند کریم درسخنانش توسط قرآن به بندگانش چه می فرماید؟

خداوند کریم درسخنانش توسط قرآن به بندگانش چه می فرماید؟

نماز

پروردگارعالم از بنده گانش می خواهدبنده ام بامن ارتباط برقرار کن،راه و وسیلۀ برقراری ارتباط اش را نشان می دهد،دیده وشنیده ایدکه ما انسانهاکسی راکه دوست داشته وداریم ،بااینکه گاه ازما سر می زندولی باز برای تأکیدبشتر از ایشان می خواهیم که ازما سر بزندوبه دیدن ما بیاید.

اگر دوستی از ما مدتی دور بوده و پیغام می کنیم که ازما سر بزندوبه او ابراز می کنیم که دل ما تنگ شده آدرس ما ومحل کار ما فلان جا است،کاری داشتی أمر بفرمائیدمن کاری از دستم بربیاد برایت انجام اش می دهم .

لذا دوست حقیقی و واقعی ما پر وردگار عالم بندگان اش را خیلی خیلی دوست دارد به حدی که نمی شود اورا وصف کردمی فرماید آی کسیکه تورا از آن جهت که دوستت داشته و دارم وخلق نمودم ،نماز را برپا دار واین گونه مرا ملاقات وبامن سخن بگو.{ اَقِمِ الصلاةَ لِذِکری }.که وسیله وجادۀ ارتباطی خود را چنین معرفی می کندکه

إنِّی أنَاللهُ لاإلهَ إلَّا أنَافَاعبُدُنِی وَأقِمی الصَّلاةَ لِذِکری سوره طه آیه 14

ترجه :مَنم من،خدایی که جز من خدایی نیست ، پس مرا پرستش کن وبه یاد من نماز برپا دار.

 راه سخن وتکلم خود را نشان می دهد،و دلیل آن رافرموده أَقِمِ الصلاةَ لِذِکری

حتی توسط رسولان خودش (مخصوصاًپیغمبر خاتم حضرت محمد مصطفی)بانوازش خاصی می فرماید آی بندۀ من این گونه واز این طریق مرا صدا بزن ، وخواسته ودعائی نمودی این گونه دعا کن. که بعضاًدر سورۀ حمدآمده است.

خداوند توسط قرآن کریم مطابق ودرخور، هر عصری باالفاظ زیبادر تکلم وسخن شیرین وبنده نوازش،بلکه به صورت یک دوست خوب کنار بنده اش حاضرشده وپای صحبت بنده اش می نشیندودرد دل بنده اش را گوش می دهد .

رفیق من چرا دلگیر و توخود فرو رفته ای ، هم کلام نداری ، گرفتاری ،ومشکلی داری،گره توکارت خورده؟من را داری چه غم داری !         

آن دوست عزیز هنگام قرآن خواندن شروع به سخن نموده : پس با توفیق به عبادت و قرآن خواندن خداوند در این هنگام هم دست نوازش بر سر وصورت کشیده و با رضایت از بنده اش خواهد فرمود که خوب رفیق ودوست انتخاب نموده ای!

بعضی گفته اند معنای این آیه این است که هر زمان یادت آمد که نمازی برگردنت است چه در وقت وچه در خارج وقت ، نماز را به جای آر از کتاب مجمع البیان.

بهر صورت یکی از راه های آرامش پیدا کردن یاد آوری و وصل خود به خاطره های خوش ، ودوستان خوب ، وبرقراری ارتباط وتکلم با کسی است که او را دوست داری واو هم ترا دوست داردو عشق می ورزد،و مهم تر اینکه شایستگی این را دارد که ترا از راه دوستی ومحبت آرام کند.

منتهی با هر دوستی درد دل کردن ممکن است یک روزی منَّت و یا بلکه بالا تر حتی رسوایی و آشکار شدن آن درد دل ها را در پی داشته باشد و ما را بی آبرو و بدنام سازد.

پس درد دل با هر دوستی نشاید واتمئنان وایمان پایدار را در پی نخواهد داشت،اگر محبتی نموده و کمکی مالی ومعنوی به ما نموده آنرا پس خواهد گرفت ، و در مواردی ممکن است ما را در میان مردم شرمنده ، و فاش کردن آن کمک ها و اسرار را در پی داشته باشد.

پس در میان دوستها درجه بندی وجود دارد، رفیق ومُحِب ومجیب و دوست خاطر جمع و صددر صد غیر از خدای متعال کسی نیست، چناچه در دعای کمیل و امثال آن می خوانیم،مخصوصاً در بعضی از فرازهایش،مثلاًوَلالِقَبائِحی ساتِراً،وَلالِشئٍ مِن عَمَلی القبیح بیالحَسنِ مُبَدِّلاًغَیرک،کَمن قَبیحٍ سَترتَه،الخ.

ودعا های دیگر که می رساندخداوند نعمت های گوناگون را بدون منت در اختیار ما گذاشته ، که وارد آن نمی شوم.

 و غیر از خدای ستار العیوب و قاضی الحاجات همه اگرروزی از ما دل گیر شوند و با ما میانه اش خراب شود پردۀ مارا نزد دیگران خواهددرید، و ما را بی آبرو خواهند کرد! ولی تنها دوستی که همه تجرجه نموده اند که آن دوست خیلی از مواقع ومواردی بوده است که ما به آن دوست پشت نموده ایم و اورا فراموش نموده ایم ولی آن دوست همیشته به یاد ما بوده ونعمت ها ودوستی هایش را از ما لحظه ای قطع نکرده ونمی کند، چه رسد به اینکه مارا رسوا وبی آبرو سازد.

قدر هم را بدانید تا پشیمان نشوید

باعمل به دعای مکارم الاخلاق بهترینهاشوید

باران رحمت الهی در سایه مادر